СУДОВА ВИШНЯ


Парафія
Матері Божої Помічниці Вірних

РИМСЬКО-КАТОЛИЦЬКА ЦЕРКВА В УКРАЇНІ

The Roman Catholic Church in Ukraine

Контакти
Розклад богуслужінь
Розклад катехизації

Історія

парафії

Філіальні парафії
Відеогалерея

 

Історія Парафії

     

В західній частині України в неглибокій долині річки Вишні розкинулось старовинне поселення Судова Вишня. Містечко з семитисячним населенням. Місто Судова Вишня відоме з 981 і є найстарішим містом Львівщини. Навіть вали, які подекуди збереглися у Вишні походять, наймовірніше, з Х століття. Жили тут в ранньослов'янські часи Деберки та Чворакі. А ще неподалік міста знаходилась могила, яку в народі називали Татарським Копцем. Там було чимало напірзруйнованих льохів та мурів.

Про Вишню (а так місто називалося до 1545 року) вперше згадав Галицько-Волинський літопис в 1230 року. Магдебургія прийшла в місто разом з королівським дозволом у 1368 року на викуп війтівства якимось Петром Кмітом. Найцікавішим часом для міста було XVI столітття. Розквіт і пиха. Хоча татари бентежать час від часу, але ж як зручно розташоване поселення, якраз між Львовом (до нього 48 кілометрів) і Перемишлем (туди ще ближче, всього 44 км).

Дивно було б не скористатися з принад, які географія піднесла на тарілочці галицькому містечку при битому торговому шляху. В 1563 році тут було засноване православне братство - на взір тих, які діяли у Львові, Луцьку чи Кам'янці. В той час Вишня неодноразово отримувала все нові і нові привілеї (в 1537, 1545, 1576, 1578, 1639, 1553, 1765 роках). А ще в місті неодноразово відбувалися Генеральні Сеймики Руського Воєводства (Землі Львівської, Перемишльської, Саноцької та Жидачівської). Саме в шістнадцятому столітті переповнена шляхтою, яка з'їхалася на сейм, Вишня отримала також найвідомішого свого жителя, який уславився в історії української культури. Філософ, письменник і гуманіст Іван Вишенський.

Перейменування містечка на Судову Вишню було пов'язане з сеймами. Судилися-радилися тут галицькі пани, от і треба було відрізняти цю Вишню від інших її тезок. Хоча була й інша нагода пишатися містом в його жителів - тут діяв потужний центр ікономалярства. Наприкінці XVIII - на початку ХІХ століття в місті, яке остаточно втратило гонор і пиху політичного центру краю, починають сяк-так розвиватися дрібні капіталістичні підприємства. Працює цегельня, лісопильний завод, млин, винокурня, фабрика кераміки, пивоварня.

Є чимало майстерень: канатна, ткацька, шкіряна, позументна, гончарна. Саме з тих капіталістських часів збереглася в місті єдина на всю Львівщину стара папірня (1787). А володарювали тут в різний час: Хенрієта Коморовська, графиня Антоніна з Коморовських Баковська, з початку ХХ столітя Судова Вишня належала Яну Марсу, після нього - Кшиштофу Марсу. Останнім бургомістром міста був Володимир Пайгерт. Монастир Братів Менших реформатського відгалуження, який дідичі Судової Вишні - львівський каштелян Ян Сємінський та київський ловчий Францішек Завадський - заклали в 1730 року. Ділянку землі під будову надав король Август ІІ.

При монастирі був костел Вознесіння Діви Марії, зведений відомим італійським архітектором Павлом Фонтана. В Польщі цей храм був відомий завдяки високошанованому образу святого Антонія Падуанського, який знаходився на вівтарі, присвяченому цьому святому. Вівтар фундувала дружина каштеляна Дорота Сємінська. І почалось - з 1752 року з Судової Вишні йдуть новина за новиною, чудо за чудом. В місто потягнулися всі, хто мріяв про видужання чи вирішення клопітливих питань. А вже які тлуми збиралися біля костелу 13 червня, в день відпусту.

Брати Менші залишили Вишню 7 вересня 1945 року. В їхніх приміщеннях розташувався заклад для психічно хворих та неповносправних. Перша латинська парафія з дерев'яним храмом у Судовій Вишні з'явилася тут, ймовірно, ще в часи надання місту магдебургії (1368). Її появу пов'язують з ім'ям короля Казимира Великого. Та перше документальне підтвердження існування в поселенні парафії відноситься до 1393 року. В середині славного для Вишні XVI століття парохом був Марцін Кровицький, який пізніше прославився як кальвіністський діяч. Саме через його прихильне ставлення до Реформації судововишенська парафія втратила частину своїх привілеїв та майнових прав, які в 1605 році все-таки відновив король Сигізмунд ІІІ.

В 1589 року ксьондз Яків Соліковські розпочав будівництво мурованого храму під назвою св. Миколая, яке було завершене вже принаступному парохові, Каспері Рожинському, каноніку з Перемишля. Освячено храм було в 1620 року перемишльським єпископом Йоаном Венжиком. Храм цей згорів в 1785 році настільки, що рештки храму розібрали. За часів панування Австрії, на фундаментах розібраного храму був вибудований дім для помешкань, котрий зберігся до сьогодні і під котрим і зараз знаходяться підземелля, в яких ховали багатих та впливових міщан.

Після спалення храму роль парафіяльного костелу на якийсь час приміряв на себе вже згадуваний костел при монастирі братів менших, але костел через кілька років і сам піддався пожежі. Будову нового храму розпочали на другому місці допіру в 1884 році, а в 1890 році його було вже посвячено, як храм Матері Божої Помічниці Вірних. Тому споруда, яка прикрашає зараз одну з головних вулиць міста, не є старою. Її перший наріжний камінь було закладено у 1884 році. Освятили новозведений храм в 1890 році. Перша світова війна не надто гарно впливала на архітектуру, тому в міжвоєнний час святиню було відреставровано. А 1920 року Судова Вишня стала осередком деканату, у складі якого було 6 парафій. В той час і до 1933 року місцевим парохом був отець Ян Пельчарський.

Після Другої світової війни, коли прийшла загарбницька комуністична влада, доля взагалі відвернулася від споруди. Храм було замкнено і з 1947 року тут діяв склад солі, а потім склад меблів та льону. Все, що знаходилось в храмі, було розкрадено і знищено. Останнім настоятелем, котрий виїжджав з парафіянами із Судової Вишні до Польщі, був Болєслав Таборскі, теперішній єпископ-сеньйор в Перемишлі. В 1989 році парафіанам Судової Вишні повернули храм. Ремонтом храму зайнявся мостиський декан кс. Юзеф Легович, котрий також відправляв богослужіння декілька місяців у відданому храмі. Так як головний вівтар було знищено, на його місце став схожий вівтар з костелу в Тамановичах.

Зараз до парафії в Судовій Вишні належать також села Милятин та Стоянці, а також вищезгаданий костел братів францисканців. До парафії Судова Вишня належить близько 200 вірних. Першим настоятелем парафії вже в поверненому храмі був кс. Целестин Дерунов зі Львова. Від кількох років душпастирством в парафії Судова Вишня займалися Брати Менші з Провінції Внебовзяття ПДМ в Катовіцах. Перші брати, які приїхали сюди до праці, були: Херубін та Хуґон, після них прийшли Сабін та Бартош.

З серпня 1999 року по 2005 рік настоятелем парафії та дому був Конкордіуш Сьвєрчиньскі. Від перших днів перебування Братів Менших у Судовій Вишні, завдяки старанням бр. Херубіна, було закуплено дім, де б могли жити брати. Знаходиться він в 400 м. від парафіяльного храму. Закуплений дім вимагав значних перебудов та капітального ремонту. Завдяки настоятелю бр. Конкордіушу Сьвєрчинському та вікарію бр. Кацперу Копець, того часу усі основні ремонти закінчено.

В 2000 році було канонічно затверджено Дім Братів Менших і приєднано його до складу домів Кустодії св. Архангела Михаїла Ордену Братів Менших.

Навесні 2004 року поруч з парафіальним храмом брати розпочали будову нового чернечого дому.

16 лютого 2011 року архиєпископом Мечиславом Мокшицьким було освячено ново-вибудуваний дім.

Храмове свято: 24 травня - Матері Божої Помічниці Вірних.

 

Dzieje kościoła po 1989 roku.

 

            Po zamknięciu kościoła w 1945 roku mieszkańcy Sądowej Wiszni i z okolicznych wiosek, wyznania Rzymskokatolickiego jeździli pocjągami podmiejskimi do Lwowa do Katedry Łacińskiej lub Kościoła Sw.Antoniego na Msze Sw. Tam przyjmowali różne Sakramenty. Po zniesieniu strefy nadgranicznej, na początku lat 70 - tych nasi Polacy ze Sądowej Wiszni dojeżdżali rejsowymi autobusami do Mościsk do kościoła Sw. Andrzeja, gdzie, przez cały czas sowiecki kościół, był czynny.  Mościska są o 16 kilometrów od Sądowej Wiszni a to już o wiele bliżej do kościoła i kapłanów. Spoczątku nasi dzieci przystępywali do  I Komunii Swiętej w ukryciu, nie robiło się rozgłosu. Przy końcu lat 90 tych, już za księdza Józefa Legowicza nastąpiła odwilż, i bez obaw nasi wierni z dziećmi byli mile widziane w kościele w Mościskach.

Na zdjęciu: I Komunia Swięta w kościele w Mościskach. Wtedy ze Sądowej Wiszni do I Komunii Swiętej przystąpiło 4 dzieci. Ks.Józef Legowicz z grupą dzie na placu kościelnym. 24.VII.1988 r.

 

            Wczesną wiosną 1989 roku do Polaków w Sądowej Wiszni przyjechał Proboszcz z Rzymskokatolickiego kościoła w Mościskach Ksiądz Józef Legowicz. Z księdzem Józefem mieszkańcy miastaczka znali się, bo do Mościsk jeżdżono na Msze Sw, jak też ks. Józef przyjeżdżał z posługą kapłańską do chorych, święcił domy, i odprowadzał zmarłych na cmętarz. No i ksiądz powiedział, aby Polacy się szybko zoorganizowali, utworzyli tak zwaną „dwudziestkę” i zanieśli podanie do „Urzędu powiatowego w sprawach religii” o zarejestrowanie Katolickiej wspólnoty w mieście. No i było napisane pismo, pod którym złożyli podpisy: Jadwiga Ryzińska, Teresa Andrusiewicz, Stanisława Durak, Zdzisława Szajfert, Maria Ciróg, Helena Czarnecka, Roman Wesołowski, Karolina  Łupyniak, Teresa Lewandowska, Maria Purcha, Krystyna Tokarzewska, Roman Wójcicki, Kazimierz Strociak, Józefa Urbańska, Józefa Dragus, Janina Stadnik, Bogdana Bruczkowska, Józefa Demczyszak i Maria Misjąg. Chęć podpisania podania wyraziła większa ilość Polaków ze Sądowej Wiszni i chcieli się przyłączyć do tej listy Ukraińcy, ale już nazwisk na podaniu była wystarczająca. Podanie bardzo szybko było pozytywnie rozpatrzone w Mościskach, wiadomo : był to czas Gorbaczowskiej „PIERIESTROJKI”, skierowano pismo do Rady Miejskiej aby organizacja „Mościski len”, która arendowała pomieszczenie kościoła, zwolniła pomieszczenie od zapasu lnu i marzyszyn do czyszczenia i prasowania. I tu sprawy potoczyły się bardzo szybko. Czas, od złożenia podania w Mościskach do otrzymania kluczy od kościoła, liczył tylko 30 dni.

            No i zaczęto zwozić materiały do remontu, jednocześnie oczyszając kościół od śmieci i niepotrzebnych maszyn, które nagromadzili się w kościele za 44 lat, czyli od zamknięcia kościoła w 1945 roku. Z kościoła, zakrystii, chóru i strychu wywieziono 8 „KAMazów” (duże samochody  - wywrotkI) śmieci. Przy pracach oczyszczania kościoła pracowali Polacy ze Sądowej Wiszni i okolicznych wioskach, gdze mieszkali pojedyncze rodziny Polskie lub nawet pojedyncze osoby Polskiego pochodzenia. Ksiądz Józef Legowicz narównie ze wszystkimi pracował przy tych ciężkich, brudnych i niewdzięcznych pracach. Mieszkańcy Sądowej Wiszni prosili księdza Józefa, aby się oszczędzał , rezygnował z tych osobistych prac. Ta gdzie tam! Czasami, przyjeżdżał ktoś z księży ze Lwowa lub Polski po sprawach do Mościsk, ale musieli jechać do Sądowej Wiszni, bo tam był ksiądz Legowicz. No i naszego księdza nikt nie poznawał, był wybrudzony, w kurzach i pajęczynach na równie z wiernymi. Po oczyszczeniu kościoła zaczęto robić remont, najważniejsze to było naprawić pochyloną wieżyczkę małą, bo tam  była zerwana blacha i zgniło sklepienie drewniane. Po zrobieniu nowego sklepienia, wyrównano wieżyczkę i zaczęto wymieniać blachę na całym kościele. Do Sądowej Wiszni z różnych zakątków powiatu mościskiego przyjeżdżali Polacy, których przysyłał Ks.Józef Legowicz, i oni wykonywali fachową robotę. Również rozebrano zakrystję, bo tam wszystkie ściany były przeżarte solą, która tam była magazynowana.  Na starym fundamencie wybudowano piętrową zakrystję. W całym kościele wymieniono instalację elektryczną, zacjągnięto przewody do mikrofonów i głośników.  Po wymianie blachy a dachu kościelnym, pobielono ściany. Tu zrobiono błąd, bo na ścianach kościoła były bardzo ciekawe malowidła aniołów i różne kwiaty, i to zamalowano, i z czasem, kiedy w kościele za kilka lat zrobiono nowy, kapitalny remont, te malowidła nie odnowiono. Anioły zostały tylko w pamięci starszych ludzi i na nielicznych, zachowanych zdjęciach. Z wioski Tamanowice przywieziony boczny ołtarz, z tamtejszego, zniszczonego kościoła. Ołtarz uratowali Polacy z tej wioski, przechowując go w stodole. Co ciekawe: ten ołtarz był bardzo podobny do Ołtarza Głównego w naszym kościele. Zrobiono, prowizoryczne boczne ołtarze, ustawiono zwykłe ławki i krzesła, przywieziono jeden konfensjonał. Ksiądz Józef Legowicz podzielił się rzeczami liturgicznymi, świecznikami i innymi rzeczami, potrzebnymi do sprawowania Mszy Sw. Nie zdążono z remontem do dnia  majowego Odpustu Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych i uroczyste otwarcie naszego kościoła nastąpiło w sobotę dnia  2 czerwca 1989 roku.

 

           

 

Na zdjęciu: procesja po otwarciu kościoła w S/W w czerwcu 1989 roku. Choręgwie, krzyż procesyjny i dzwonki   byli przywiezieni (pożyczone)z mościskiego kościoła. Ministranci też byli z Mościsk. Na Mszy Sw byli obecni licznie Grekokatolicy ze S/W i okolic. Kościół Greckokatolicki w 1989 roku jeszcze nie był zalegalizowany, i jeszcze przez jakiś czas Ukraińcy, tego wyznania przychodzili na Mszę Sw do kościoła. Remont murów zewnętrznychnie był zrobiony, co widać na zdjęciach.

            Od początku czerwca 1989 roku życie religijne pomału wchodziło w normalność. Rozpoczełe się katechizacja dzieci, i w roku 1990 pierwsza grupa dzieci przystąpiła do I Komunii Sw. Udzielano SakramentyMałżeństwa, Chrztu, Namaszczenia Chorych.  Zaraz po otwarciu kościoła w Sądowej Wiszni odprawiał Msze Sw ks. Józef Legowicz.

 

   
 
Na zdjęciu:1. ks. Józef Legowicz i księża na odpuście w Sądowej Wiszni w 1990 r. 2.Ks. Alfons Ziober redemptorysta , urodzony w Rzadkowicach – Mościskach, obecnie w Polsce, wujek ks. Józefa Legowicza, głosi kazanie w Sądowej Wiszni. Rok 1991/2 (?).

 

     

Na zdjęciu: 1.  o.Władysław Ziober – Redemtorysta. 2. Ks.Dziekan – Józef Legowicz. Fotografie z roku 1991.

 

W dekanacie mościskim wtedy szybkim tempem szło zwracanie kościołów wiernym i ks.Józef był tam potrzebny. Z Polski przysyłano księży do pracy w Sądowej Wiszni, jedni odprawiali 1 Msze Sw, inni byli przez kilka dni. Najdłużej w 1989 roku był ksiądz emeryt Stefan Zawadzki z Wyszatyc i za niego w kościele po raz pierwszy była urządzona szopka.

 

 
Na zdjęciu: obrazek od ks. Stefana.

 

Do nas przyjeżdżał na kilka tygodni Ks.Gwardjan Ludwik Kurowski ofm z Wieliczki, który wznowił działanie III Zakonu Franciszkanów Swieckich.  Też przez jakiś czas pracował o. Władysław Ziober – Redomptorysta, urodzony w Mościskach. Od roku 1990 na stałe do Sądowej Wiszni został skierowany dopiero co wyświęcony w Rydze ks.Celestyn Derunow, urodzony we Lwowie. Potem Ks. Celestyn wyraził chęć pracy na terenach misyjnych w Rosji.

         

Na zdjęciu: Ks. Proboszcz  Celestyn Derunow i pierwszy, po 1945 roku, Misjonarz  ks. Mieczysław. S/W. 11.11.1992 r. Obrazki prymicyjne  pierwszych dwu, stałych księży w kościele w Sądowej Wiszni.

 

 

Na zdjęciu: Rodzice, katecheci i dzieci, którzy przystąpili do I Komunii Sw. Rok 1990. W tym roku przystąpili do I Komunii Sw dzieci od 10 do 15 lat.

 

A od roku 1992 na stałe do nas przyjechali Franciszkanie z Polski, z Panewnik. Pierwszym Franciszkańskim  Proboszczem został o.Marian ofm Marian Kuczowicz, po nim o.Konkordiusz ofm Swierczyński - urodzony 03.02. 1964 roku w Piekarach Sląskich – w S/W w 1999 r, o. Sabin ofm Jacek Tłok i obecnie jest o. Kacper ofm Kopeć – urodzony 21.07. 1957 roku w Czechowicach – Dziedzicach – w S/W od 2000 roku. Księżmi Vikarymi – katechetami u nas pracowali: o. Boguchwał ofm Zbigniew Orczyk, o. Bartosz ofm,  o.Hugon ofm - Andrzej Prochoń, o. Kacper ofm Kopeć, o. Albert ofm  - Zenon Turowski, o. Florian ofm, o. Walenty ofm, o. Wiktoryn Muszyński ofm i obecnie jest o. Radosław ofm Chodanicki.

 

    

 

Na zdjęciu:!.  Ks.Proboszcz o.Cherubin ofm Kuczowicz i ministranci. 2. Dzieci, którzy przystąpili do I Komunii Sw. Rok 1992.

 

W roku 1990 wznowiono piesze pielgrzymki do Kalwarii Pacławskiej. Na początkach bardzo łatwo się było dostać do miejsc świętych, Maryjnych, w tym i do Kalwarii Pacławskiej. Pierwsza pielgrzymka miała miejsce w dniach 11 – 15 sierpnia 1990? r. Wszyscy kto chciał iść na pielgrzymkę musiał mieć tylko paszport, zwykły (dowód osobisty) a dzieci musieli mieć ważną metryką urodzenia. Była drukowana lista pielgrzymów z danymi osobowymi, a dla dzieci na tej liście musiała być przyklejona fotografia. Listy pielgrzymów zawoziło się do Mościsk do Milicji, gdzie ona zostawała podbita pieczątkami. Pierwszą pielgrzymkę odbyła Sądowa Wisznia dojeżdżając autokarem do Niżankowic, a tam rozgrodzono druty kolczaste, i na podstawie listy, wpuszczono pielgrzymów do Polski. Powrót też był taki samy. W dalniejszym pielgrzymki się odbywały przez przejście graniczne Szeginia – Medyka. W Trzeńcu, 11 sierpnia w kościele o 7.oo była Msza Swięta i grupami, pielgrzymi się udawali piszo do granicy, tam przechodzili kontrolę i dalej pieszo do kościoła w Medyce. Tam Ks. Proboszcz zawsze witał pielgrzymów uroczyście, było odprawiane krótkie nabożeństwo w starym, drewnianym, kulkuwiekowym kościele. Potem by obfity obiad, i pielgrzymi byli zaopatrywani w wodę i kanapki na drogę.  Do wieczora, w tym samy dniu dochodziło się do Przemyśla, gdzie też witano wszystkich w Katedrze i rozdzielano pielgrzymów po schroniskach, bursach, akademikach i po domach u rodzin. Na następny dzień, z samego rana , wychodziło się w dalszą pielgrzymkę. Za pierwsze dwa dni zaliczało się, około 30 kilometrów. W wioskach pod Kalwarią Pacławską rozdzielano pielgrzymów ze Wschodu po wioskach Huwniki i Nowosiółki. Pielgrzymi z Polski, w większości, nocowali na samej Kalwarii Pacławskiej, w Domie Pielgrzyma, w domach mieszkańców wioski Kalwaria i w namiotach. Prze dwa dni, następne, odbywały się „Dróżki Męki Pana Jezusa” i „Męki Marii Panny”. O 24.oo z 14 na 15 sierpnia odbywała się najważniejsza Msza Swięta ku czci  Wniebowzięcia MB. W godzinach rannych, na początkach pieszo, a w dalniejszym autokarami pielgrzymi udawali się do Granicy w Medyce. W tych latach, kiedy pielgrzymowi wystarczało do przekroczenia granicy zwykły paszport, to zainteresowanie pielgrzymką fekwencja była bardzo wysoka. Na pielgrzymkę w kościele wolno było zapisywać i wiernych Prawosławnej i Greckokatolickiej cerkwi. Przyszedła czas, kiedy to pielgrzym musiał posiadać Paszport Zagraniczny z ważną wizą, to na pielgrzymki się zapisywało coraz mniej chętnych.

 

   

 

Na zdjęciach:1.  Grupa pielgrzymów ze Sądowej Wiszni, starszy grupy Roman Wójcicki, przy kaplicy „Grób Matki Bożej”. Kaplic na terenie Kalwarii było z trzydzieści, w tym zapamiętało się takie: Obnażenia Pana Jezusa, Grób Pana Jezusa, Ukrzyżowania, Zdjęcia z Krzyża, Swięty Rafał, Domek MB, Annasza, Przy Piwnicy, Dom Kajfasza, Dom Piłata – Gradusy,Hherod, Prokli, MB. Bolesnej, Pierwszego Upadku, Trzy Marie, 2 i 3 Upadek PanaJezusa, i in. W grupie byli pielgrzymi z kościoła i z obu cerkwi. Każda podgrupa z cerkwi miała tabliczki, na których wypisano po polsku i ukraińsku nazwę miejscowości i wezwanie cerkwi. Polacy z kościoła mieli rzeźbiony krzyż, gdzie napisano: „Sądowa Wisznia. Kościół MB. Wspom. Wiernych”. Z tym krzyżem pielgrzymowano 7 razy, i za każdą kolejną pielgrzymką rzeźbiono nowy rok. Rok 1992. 2. Kościół oo.Franciszkanów z Cudownym Obrazem MB Kalwaryjskiej. Pocztówka z 1932 r.Na tym placu przed kościołem, przy ogromnej ilości pielgrzymów odbywała się Msz Sw z 14 na 15 sierpnia, kiedy święcono, już, kwiaty, zioła lecznicze i jabłka. 3. Kaplica „Grób MB”. Pocztówka z 1932 r. W czasie naszych pielgrzymek, obik drogi, prowadzącej do tej kaplicy też stali wozy, z których sprzedawano jedzenie: naleśniki, pierogi ruskie, jabłka, woda, gorąca herbata i kawa. Natomiast obrazy i  pamiątki z pielgrzymki można było kupić przy uliczkach w Kalwarii Pacławskiej, prowadzących do klasztoru Franciszkanów – Konwentualnych. A za Polski, pod kościołem w Sądowej Wiszni odpoczywali KOMPANII z Gródka Jag. Lwowa i innych miejscowości na wschód od miasta. Jak zapamiętali nasi wirni, którzy przygotowywali pielgrzymom posiłki...w jednej kompanii był ksiądz ze Lwowa, który pielgrzymował do Kalwarii Pacławskiej  37 razy...

 

   

 

Na zdjęciu: 1. Rok 1992. Pielgrzymi przechodzą przez Cedron, czyli miejscową rzekę Wiar. Jak ktoś miał pieniędze, to mógł przejść „suchą nogą” po prowizorycznym mostku  - kładce, zrobioną z wozów, na które położono deski. Rzeka Wiar nie jest głęboka, chociaż w czasie opadów, byli problemy z przedostaniem się na drugi bok, do kolejnych kaplic dróżek. Owszem, są tam i mosty, ale są w dość dużej odległości od dróżek. 2. Pocztówka z 1932 roku.  Przejście przez Cedron.

 

   

 

Na zdjęciu:1.  drewniany, rozkręcany krzyż, z którym Polacy ze Sądowej Wiszn chodzili od 1992 roku na pielgrzymki do Kalwarii Pacławskie i na spotkanie z Janem Pawłem II w Polsce i we Lwowie. 2. Obrazek z widokiem MB Kalwaryjskiej. 3. Na Kalwarii Pacławskiej można było sobie zrobić fotografię, którą się pokazywało dzieciom i wnukom. Pątniczka ze Sądowej Wiszni w 1926 roku.

 

Warto zaznaczyć, że kościół w Sądowej Wiszni to pierwsza świątynia na terenie dekanatu mościskiego nowooddana w roku 1989 i jedna z pierwszych na terenie Archidiecezii Lwowskiej. W dalniejszym, w kościele zrobiono generalny remont z malowaniem ścian. Również otynkowano kościół nanowo, wymurowano mur i kapliczki od wschodu. W kościele zrobiono dwa boczne ołtarze i nowy konfensjonał. Również  zrobiono nowy ołtarz soborowy, kazalnicę, ławki w kościele, baldachin i inny sprzęt. 8 ławek przywieziono z Niemczech, z zlikwidowanego kościoła. W roku 2010 ukończono budowę „Domu Zakonnego” na placu kościelnym w którym zamieszkali oo.Franciszkanie ofm, którzy przedtem mieszkali w niewygodnym domu na byłej ulicy „Do Młyna”. Poświęcenie domu miało miejsce w lutym 2011 roku.

 

     

     

Na zdjęciu: Obecny wygląd kocioła: boczny ołtarz „Jezusa Miłosierdnego”, widok na kościół od strony wejścia i boczny ołtarz, w którym jest kopia Cudownego obrazu „Swiętego Antoniego”, który był do roku 1945 roku w bocznym, lewym ołtarzu w naszym  klasztorze oo. Franciszkanów  - Reformatów. Obecnie oryginał tego obrazu jest w Franciszkańskim kościele w Brodnicy na północy Polski.

 

 

Na zdjęciu: widok na kościół płn. Wschodu. Po lewej od kościoła  Klasztor oo. Franciszkanów – Reformatów, po prawej: cerkiew Spasa, cerkiew Trójcy Sw i wieża Magistratu. Rok 2010.

 

 

 

 

Zdjęcie: widok na kościół od cerkwi Spasa. W perspektywie, wioska Dołhomościska. Rok 2010.

 

  

 

Zdjęcie: widok na kościół od  zachodu. W perspektywie, była ulica Lwowska i Darmołówka. Rok 2010.

 

 

 

Zdjęcie: widok na kościół od  zachodu. Po lewej: Magistrat, po prawej: cerkiew Trójcy Sw . Rok 2010

 

 

Zdjęcie: widok na kościół od  zachodu. Po lewej: Ukraiński Dom Ludow i Rynek. Rok 2010

 

  

Zdjęcie: widok na kościół  i starą plebanię od  północy. Rok 2004.

 

Zdjęcia z uroczystości w kościele w Sądowej Wiszni.

 

          

Na zdjęciu: 1. Procesia na stary Katolicki (Polski) cmentarz na Wszystkich Swiętych. Rok 2008. 2. Nabożeństwo na „Wszystkich Swiętych”na Polskim cmentarzu. Rok 2010. Księża: o. Radosław ofm Chodanicki, o.Kacper ofm Kopeć, o.Julian ofm Jóśkiw.

 

      

 

Na zdjęciu: 1. Procesja na „Boże Ciało”. Rok 2007. Ulica „Do  Młyna”. Ze stułą – o.Florian ofm. 2. Procesja na „Boże Ciało”. Ulica Lwowska. Rok 2008. Z monstrancją o.Kacper ofm .

 

   

 

Na zdjęciach: 1.Ks Arcybiskup Mieczysław Mokrzycki Metropolita Lwowski. „Bierzmowanie”. Rok 2009 . 2. Odpust MB Wspomożenia Wiernych. Rok 2010. Księża z Dekanatu mościskiego. Spiewa – chór „LILIA”.

 

   

 

Na zdjęciu: 1. Procesja z figurą MB dookoła kościoła. Rok 2010. 2. Dzieci z chóru „LILIA” z dyrygentem p.Haliną Wójcicką. Odpust w kościele. Rok 2010.

 

 

 

Na zdjęciu: 1. „Boże Narodzenie” A.D.2010. 2. Szopka w kościele. Rok 2010 / 11.