СУДОВА ВИШНЯ
РИМСЬКО-КАТОЛИЦЬКА ЦЕРКВА В УКРАЇНІ |
||||||
Контакти |
Розклад богуслужінь |
Розклад
катехизації |
Історія парафії |
Філіальні парафії |
Відеогалерея |
|
Історія Парафії В західній частині України в неглибокій долині річки Вишні розкинулось старовинне поселення Судова Вишня. Містечко з семитисячним населенням. Місто Судова Вишня відоме з 981 і є найстарішим містом Львівщини. Навіть вали, які подекуди збереглися у Вишні походять, наймовірніше, з Х століття. Жили тут в ранньослов'янські часи Деберки та Чворакі. А ще неподалік міста знаходилась могила, яку в народі називали Татарським Копцем. Там було чимало напірзруйнованих льохів та мурів. Про Вишню (а так місто називалося до 1545 року) вперше згадав Галицько-Волинський літопис в 1230 року. Магдебургія прийшла в місто разом з королівським дозволом у 1368 року на викуп війтівства якимось Петром Кмітом. Найцікавішим часом для міста було XVI столітття. Розквіт і пиха. Хоча татари бентежать час від часу, але ж як зручно розташоване поселення, якраз між Львовом (до нього 48 кілометрів) і Перемишлем (туди ще ближче, всього 44 км). Дивно було б не скористатися з принад, які географія піднесла на тарілочці галицькому містечку при битому торговому шляху. В 1563 році тут було засноване православне братство - на взір тих, які діяли у Львові, Луцьку чи Кам'янці. В той час Вишня неодноразово отримувала все нові і нові привілеї (в 1537, 1545, 1576, 1578, 1639, 1553, 1765 роках). А ще в місті неодноразово відбувалися Генеральні Сеймики Руського Воєводства (Землі Львівської, Перемишльської, Саноцької та Жидачівської). Саме в шістнадцятому столітті переповнена шляхтою, яка з'їхалася на сейм, Вишня отримала також найвідомішого свого жителя, який уславився в історії української культури. Філософ, письменник і гуманіст Іван Вишенський. Перейменування містечка на Судову Вишню було пов'язане з сеймами. Судилися-радилися тут галицькі пани, от і треба було відрізняти цю Вишню від інших її тезок. Хоча була й інша нагода пишатися містом в його жителів - тут діяв потужний центр ікономалярства. Наприкінці XVIII - на початку ХІХ століття в місті, яке остаточно втратило гонор і пиху політичного центру краю, починають сяк-так розвиватися дрібні капіталістичні підприємства. Працює цегельня, лісопильний завод, млин, винокурня, фабрика кераміки, пивоварня. Є чимало майстерень: канатна, ткацька, шкіряна, позументна, гончарна. Саме з тих капіталістських часів збереглася в місті єдина на всю Львівщину стара папірня (1787). А володарювали тут в різний час: Хенрієта Коморовська, графиня Антоніна з Коморовських Баковська, з початку ХХ столітя Судова Вишня належала Яну Марсу, після нього - Кшиштофу Марсу. Останнім бургомістром міста був Володимир Пайгерт. Монастир Братів Менших реформатського відгалуження, який дідичі Судової Вишні - львівський каштелян Ян Сємінський та київський ловчий Францішек Завадський - заклали в 1730 року. Ділянку землі під будову надав король Август ІІ. При монастирі був костел Вознесіння Діви Марії, зведений відомим італійським архітектором Павлом Фонтана. В Польщі цей храм був відомий завдяки високошанованому образу святого Антонія Падуанського, який знаходився на вівтарі, присвяченому цьому святому. Вівтар фундувала дружина каштеляна Дорота Сємінська. І почалось - з 1752 року з Судової Вишні йдуть новина за новиною, чудо за чудом. В місто потягнулися всі, хто мріяв про видужання чи вирішення клопітливих питань. А вже які тлуми збиралися біля костелу 13 червня, в день відпусту. Брати Менші залишили Вишню 7 вересня 1945 року. В їхніх приміщеннях розташувався заклад для психічно хворих та неповносправних. Перша латинська парафія з дерев'яним храмом у Судовій Вишні з'явилася тут, ймовірно, ще в часи надання місту магдебургії (1368). Її появу пов'язують з ім'ям короля Казимира Великого. Та перше документальне підтвердження існування в поселенні парафії відноситься до 1393 року. В середині славного для Вишні XVI століття парохом був Марцін Кровицький, який пізніше прославився як кальвіністський діяч. Саме через його прихильне ставлення до Реформації судововишенська парафія втратила частину своїх привілеїв та майнових прав, які в 1605 році все-таки відновив король Сигізмунд ІІІ. В 1589 року ксьондз Яків Соліковські розпочав будівництво мурованого храму під назвою св. Миколая, яке було завершене вже принаступному парохові, Каспері Рожинському, каноніку з Перемишля. Освячено храм було в 1620 року перемишльським єпископом Йоаном Венжиком. Храм цей згорів в 1785 році настільки, що рештки храму розібрали. За часів панування Австрії, на фундаментах розібраного храму був вибудований дім для помешкань, котрий зберігся до сьогодні і під котрим і зараз знаходяться підземелля, в яких ховали багатих та впливових міщан. Після спалення храму роль парафіяльного костелу на якийсь час приміряв на себе вже згадуваний костел при монастирі братів менших, але костел через кілька років і сам піддався пожежі. Будову нового храму розпочали на другому місці допіру в 1884 році, а в 1890 році його було вже посвячено, як храм Матері Божої Помічниці Вірних. Тому споруда, яка прикрашає зараз одну з головних вулиць міста, не є старою. Її перший наріжний камінь було закладено у 1884 році. Освятили новозведений храм в 1890 році. Перша світова війна не надто гарно впливала на архітектуру, тому в міжвоєнний час святиню було відреставровано. А 1920 року Судова Вишня стала осередком деканату, у складі якого було 6 парафій. В той час і до 1933 року місцевим парохом був отець Ян Пельчарський. Після Другої світової війни, коли прийшла загарбницька комуністична влада, доля взагалі відвернулася від споруди. Храм було замкнено і з 1947 року тут діяв склад солі, а потім склад меблів та льону. Все, що знаходилось в храмі, було розкрадено і знищено. Останнім настоятелем, котрий виїжджав з парафіянами із Судової Вишні до Польщі, був Болєслав Таборскі, теперішній єпископ-сеньйор в Перемишлі. В 1989 році парафіанам Судової Вишні повернули храм. Ремонтом храму зайнявся мостиський декан кс. Юзеф Легович, котрий також відправляв богослужіння декілька місяців у відданому храмі. Так як головний вівтар було знищено, на його місце став схожий вівтар з костелу в Тамановичах. Зараз до парафії в Судовій Вишні належать також села Милятин та Стоянці, а також вищезгаданий костел братів францисканців. До парафії Судова Вишня належить близько 200 вірних. Першим настоятелем парафії вже в поверненому храмі був кс. Целестин Дерунов зі Львова. Від кількох років душпастирством в парафії Судова Вишня займалися Брати Менші з Провінції Внебовзяття ПДМ в Катовіцах. Перші брати, які приїхали сюди до праці, були: Херубін та Хуґон, після них прийшли Сабін та Бартош. З серпня 1999 року по 2005 рік настоятелем парафії та дому був Конкордіуш Сьвєрчиньскі. Від перших днів перебування Братів Менших у Судовій Вишні, завдяки старанням бр. Херубіна, було закуплено дім, де б могли жити брати. Знаходиться він в 400 м. від парафіяльного храму. Закуплений дім вимагав значних перебудов та капітального ремонту. Завдяки настоятелю бр. Конкордіушу Сьвєрчинському та вікарію бр. Кацперу Копець, того часу усі основні ремонти закінчено. В 2000 році було канонічно затверджено Дім Братів Менших і приєднано його до складу домів Кустодії св. Архангела Михаїла Ордену Братів Менших. Навесні 2004 року поруч з парафіальним храмом брати розпочали будову нового чернечого дому. 16 лютого 2011 року архиєпископом Мечиславом Мокшицьким було освячено ново-вибудуваний дім. Храмове свято: 24 травня - Матері Божої Помічниці Вірних.
Dzieje
kościoła po 1989 roku.
Po zamknięciu kościoła w
1945 roku mieszkańcy Sądowej Wiszni i z okolicznych wiosek, wyznania
Rzymskokatolickiego jeździli pocjągami podmiejskimi do Lwowa do
Katedry Łacińskiej lub Kościoła Sw.Antoniego na Msze Sw.
Tam przyjmowali różne Sakramenty. Po zniesieniu strefy
nadgranicznej, na początku lat 70 - tych nasi Polacy ze Sądowej
Wiszni dojeżdżali rejsowymi autobusami do Mościsk do
kościoła Sw. Andrzeja, gdzie, przez cały czas sowiecki
kościół, był czynny. Mościska są o 16 kilometrów od Sądowej Wiszni a to
już o wiele bliżej do kościoła i kapłanów.
Spoczątku nasi dzieci przystępywali do I Komunii Swiętej w ukryciu, nie robiło
się rozgłosu. Przy końcu lat 90 tych, już za księdza
Józefa Legowicza nastąpiła odwilż, i bez obaw nasi wierni
z dziećmi byli mile widziane w kościele w Mościskach.
Na zdjęciu: I Komunia Swięta w
kościele w Mościskach. Wtedy ze Sądowej Wiszni do I Komunii
Swiętej przystąpiło 4 dzieci. Ks.Józef Legowicz z
grupą dzie na placu kościelnym. 24.VII.1988 r.
Wczesną wiosną 1989 roku do
Polaków w Sądowej Wiszni przyjechał Proboszcz z
Rzymskokatolickiego kościoła w Mościskach Ksiądz
Józef Legowicz. Z księdzem Józefem mieszkańcy
miastaczka znali się, bo do Mościsk jeżdżono na Msze Sw,
jak też ks. Józef przyjeżdżał z posługą
kapłańską do chorych, święcił domy, i
odprowadzał zmarłych na cmętarz. No i ksiądz
powiedział, aby Polacy się szybko zoorganizowali, utworzyli tak zwaną
„dwudziestkę” i zanieśli podanie do „Urzędu powiatowego w
sprawach religii” o zarejestrowanie Katolickiej wspólnoty w
mieście. No i było napisane pismo, pod którym
złożyli podpisy: Jadwiga Ryzińska, Teresa Andrusiewicz,
Stanisława Durak, Zdzisława Szajfert, Maria Ciróg, Helena
Czarnecka, Roman Wesołowski, Karolina Łupyniak, Teresa Lewandowska, Maria Purcha, Krystyna Tokarzewska,
Roman Wójcicki, Kazimierz Strociak, Józefa Urbańska,
Józefa Dragus, Janina Stadnik, Bogdana Bruczkowska, Józefa
Demczyszak i Maria Misjąg. Chęć podpisania podania wyraziła
większa ilość Polaków ze Sądowej Wiszni i chcieli
się przyłączyć do tej listy Ukraińcy, ale już
nazwisk na podaniu była wystarczająca. Podanie bardzo szybko
było pozytywnie rozpatrzone w Mościskach, wiadomo : był to czas
Gorbaczowskiej „PIERIESTROJKI”, skierowano pismo do Rady Miejskiej aby organizacja
„Mościski len”, która arendowała pomieszczenie
kościoła, zwolniła pomieszczenie od zapasu lnu i marzyszyn do
czyszczenia i prasowania. I tu sprawy potoczyły się bardzo szybko.
Czas, od złożenia podania w Mościskach do otrzymania kluczy od
kościoła, liczył tylko 30 dni.
No i zaczęto zwozić
materiały do remontu, jednocześnie oczyszając
kościół od śmieci i niepotrzebnych maszyn, które
nagromadzili się w kościele za 44 lat, czyli od zamknięcia
kościoła w 1945 roku. Z kościoła, zakrystii, chóru i
strychu wywieziono 8 „KAMazów” (duże samochody - wywrotkI) śmieci. Przy pracach
oczyszczania kościoła pracowali Polacy ze Sądowej Wiszni i
okolicznych wioskach, gdze mieszkali pojedyncze rodziny Polskie lub nawet
pojedyncze osoby Polskiego pochodzenia. Ksiądz Józef Legowicz
narównie ze wszystkimi pracował przy tych ciężkich,
brudnych i niewdzięcznych pracach. Mieszkańcy Sądowej Wiszni
prosili księdza Józefa, aby się oszczędzał ,
rezygnował z tych osobistych prac. Ta gdzie tam! Czasami,
przyjeżdżał ktoś z księży ze Lwowa lub Polski po
sprawach do Mościsk, ale musieli jechać do Sądowej Wiszni, bo
tam był ksiądz Legowicz. No i naszego księdza nikt nie
poznawał, był wybrudzony, w kurzach i pajęczynach na
równie z wiernymi. Po oczyszczeniu kościoła zaczęto
robić remont, najważniejsze to było naprawić pochyloną
wieżyczkę małą, bo tam była zerwana blacha i zgniło sklepienie drewniane. Po
zrobieniu nowego sklepienia, wyrównano wieżyczkę i
zaczęto wymieniać blachę na całym kościele. Do
Sądowej Wiszni z różnych zakątków powiatu
mościskiego przyjeżdżali Polacy, których
przysyłał Ks.Józef Legowicz, i oni wykonywali fachową
robotę. Również rozebrano zakrystję, bo tam wszystkie
ściany były przeżarte solą, która tam była
magazynowana. Na starym fundamencie
wybudowano piętrową zakrystję. W całym kościele
wymieniono instalację elektryczną, zacjągnięto przewody do
mikrofonów i głośników. Po wymianie blachy a dachu kościelnym, pobielono ściany. Tu
zrobiono błąd, bo na ścianach kościoła były
bardzo ciekawe malowidła aniołów i różne kwiaty, i
to zamalowano, i z czasem, kiedy w kościele za kilka lat zrobiono nowy,
kapitalny remont, te malowidła nie odnowiono. Anioły zostały
tylko w pamięci starszych ludzi i na nielicznych, zachowanych
zdjęciach. Z wioski Tamanowice przywieziony boczny ołtarz, z
tamtejszego, zniszczonego kościoła. Ołtarz uratowali Polacy z
tej wioski, przechowując go w stodole. Co ciekawe: ten ołtarz
był bardzo podobny do Ołtarza Głównego w naszym
kościele. Zrobiono, prowizoryczne boczne ołtarze, ustawiono
zwykłe ławki i krzesła, przywieziono jeden konfensjonał.
Ksiądz Józef Legowicz podzielił się rzeczami
liturgicznymi, świecznikami i innymi rzeczami, potrzebnymi do sprawowania
Mszy Sw. Nie zdążono z remontem do dnia majowego Odpustu Matki Bożej
Wspomożycielki Wiernych i uroczyste otwarcie naszego kościoła nastąpiło w sobotę dnia 2 czerwca 1989 roku.
Na zdjęciu: procesja po otwarciu
kościoła w S/W w czerwcu 1989 roku. Choręgwie, krzyż
procesyjny i dzwonki byli przywiezieni
(pożyczone)z mościskiego kościoła. Ministranci też
byli z Mościsk. Na Mszy Sw byli obecni licznie Grekokatolicy ze S/W i
okolic. Kościół Greckokatolicki w 1989 roku jeszcze nie
był zalegalizowany, i jeszcze przez jakiś czas Ukraińcy, tego
wyznania przychodzili na Mszę Sw do kościoła. Remont
murów zewnętrznychnie był zrobiony, co widać na
zdjęciach.
Od początku czerwca 1989 roku
życie religijne pomału wchodziło w normalność.
Rozpoczełe się katechizacja dzieci, i w roku 1990 pierwsza grupa
dzieci przystąpiła do I Komunii Sw. Udzielano SakramentyMałżeństwa,
Chrztu, Namaszczenia Chorych. Zaraz po
otwarciu kościoła w Sądowej Wiszni odprawiał Msze Sw ks.
Józef Legowicz.
Na zdjęciu: 1. o.Władysław Ziober – Redemtorysta.
2. Ks.Dziekan – Józef Legowicz. Fotografie z roku 1991.
W dekanacie
mościskim wtedy szybkim tempem szło zwracanie
kościołów wiernym i ks.Józef był tam potrzebny. Z
Polski przysyłano księży do pracy w Sądowej Wiszni, jedni
odprawiali 1 Msze Sw, inni byli przez kilka dni. Najdłużej w 1989
roku był ksiądz emeryt Stefan Zawadzki z Wyszatyc i za niego w
kościele po raz pierwszy była urządzona szopka.
Do nas
przyjeżdżał na kilka tygodni Ks.Gwardjan Ludwik Kurowski ofm z
Wieliczki, który wznowił działanie III Zakonu
Franciszkanów Swieckich. Też
przez jakiś czas pracował o. Władysław Ziober –
Redomptorysta, urodzony w Mościskach. Od roku 1990 na stałe do
Sądowej Wiszni został skierowany dopiero co wyświęcony w
Rydze ks.Celestyn Derunow, urodzony we Lwowie. Potem Ks. Celestyn wyraził
chęć pracy na terenach
misyjnych w Rosji.
Na
zdjęciu: Ks. Proboszcz Celestyn
Derunow i pierwszy, po 1945 roku, Misjonarz ks. Mieczysław. S/W. 11.11.1992 r. Obrazki prymicyjne pierwszych dwu, stałych księży
w kościele w Sądowej Wiszni.
Na
zdjęciu: Rodzice, katecheci i dzieci, którzy przystąpili do I
Komunii Sw. Rok 1990. W tym roku przystąpili do I Komunii Sw dzieci od 10
do 15 lat.
A od roku 1992 na stałe do nas
przyjechali Franciszkanie z Polski, z Panewnik. Pierwszym Franciszkańskim Proboszczem został o.Marian ofm Marian
Kuczowicz, po nim o.Konkordiusz ofm Swierczyński - urodzony 03.02. 1964
roku w Piekarach Sląskich – w S/W w 1999 r, o. Sabin ofm Jacek Tłok i
obecnie jest o. Kacper ofm Kopeć – urodzony 21.07. 1957 roku w
Czechowicach – Dziedzicach – w S/W od 2000 roku. Księżmi Vikarymi –
katechetami u nas pracowali: o. Boguchwał ofm Zbigniew Orczyk, o. Bartosz
ofm, o.Hugon ofm - Andrzej Prochoń,
o. Kacper ofm Kopeć, o. Albert ofm - Zenon Turowski, o. Florian ofm, o. Walenty ofm, o. Wiktoryn
Muszyński ofm i obecnie jest o. Radosław ofm Chodanicki.
Na zdjęciu:!. Ks.Proboszcz o.Cherubin ofm Kuczowicz i
ministranci. 2. Dzieci, którzy przystąpili do I Komunii Sw. Rok
1992.
W roku 1990 wznowiono piesze
pielgrzymki do Kalwarii Pacławskiej. Na początkach bardzo łatwo
się było dostać do miejsc świętych, Maryjnych, w tym i
do Kalwarii Pacławskiej. Pierwsza pielgrzymka miała miejsce w dniach 11 – 15 sierpnia 1990? r. Wszyscy kto chciał
iść na pielgrzymkę musiał mieć tylko paszport,
zwykły (dowód osobisty) a dzieci musieli mieć ważną
metryką urodzenia. Była drukowana lista pielgrzymów z danymi
osobowymi, a dla dzieci na tej liście musiała być przyklejona
fotografia. Listy pielgrzymów zawoziło się do Mościsk do
Milicji, gdzie ona zostawała podbita pieczątkami. Pierwszą
pielgrzymkę odbyła Sądowa Wisznia dojeżdżając
autokarem do Niżankowic, a tam rozgrodzono druty kolczaste, i na podstawie
listy, wpuszczono pielgrzymów do Polski. Powrót też był
taki samy. W dalniejszym pielgrzymki się odbywały przez
przejście graniczne Szeginia – Medyka. W Trzeńcu, 11 sierpnia w
kościele o 7.oo była Msza Swięta i grupami, pielgrzymi się
udawali piszo do granicy, tam przechodzili kontrolę i dalej pieszo do
kościoła w Medyce. Tam Ks. Proboszcz zawsze witał
pielgrzymów uroczyście, było odprawiane krótkie
nabożeństwo w starym, drewnianym, kulkuwiekowym kościele. Potem
by obfity obiad, i pielgrzymi byli zaopatrywani w wodę i kanapki na
drogę. Do wieczora, w tym samy dniu
dochodziło się do Przemyśla, gdzie też witano wszystkich w
Katedrze i rozdzielano pielgrzymów po schroniskach, bursach, akademikach
i po domach u rodzin. Na następny dzień, z samego rana ,
wychodziło się w dalszą pielgrzymkę. Za pierwsze dwa dni
zaliczało się, około 30 kilometrów. W wioskach pod
Kalwarią Pacławską rozdzielano pielgrzymów ze Wschodu po
wioskach Huwniki i Nowosiółki. Pielgrzymi
z Polski, w większości, nocowali na samej Kalwarii Pacławskiej,
w Domie Pielgrzyma, w domach mieszkańców wioski Kalwaria i w
namiotach. Prze dwa dni, następne, odbywały się
„Dróżki Męki Pana Jezusa” i „Męki Marii Panny”. O 24.oo z
14 na 15 sierpnia odbywała się najważniejsza Msza Swięta ku
czci Wniebowzięcia MB. W godzinach
rannych, na początkach pieszo, a w dalniejszym autokarami pielgrzymi udawali
się do Granicy w Medyce. W tych latach, kiedy pielgrzymowi
wystarczało do przekroczenia granicy zwykły paszport, to
zainteresowanie pielgrzymką fekwencja była bardzo wysoka. Na
pielgrzymkę w kościele wolno było zapisywać i wiernych
Prawosławnej i Greckokatolickiej cerkwi. Przyszedła czas, kiedy to
pielgrzym musiał posiadać Paszport Zagraniczny z ważną
wizą, to na pielgrzymki się zapisywało coraz mniej
chętnych.
Na zdjęciach:1. Grupa pielgrzymów ze Sądowej
Wiszni, starszy grupy Roman Wójcicki, przy kaplicy „Grób Matki
Bożej”. Kaplic na terenie Kalwarii było z trzydzieści, w tym
zapamiętało się takie: Obnażenia Pana Jezusa, Grób
Pana Jezusa, Ukrzyżowania, Zdjęcia z Krzyża, Swięty
Rafał, Domek MB, Annasza, Przy Piwnicy, Dom Kajfasza, Dom Piłata –
Gradusy,Hherod, Prokli, MB. Bolesnej, Pierwszego Upadku, Trzy Marie, 2 i 3
Upadek PanaJezusa, i in. W grupie byli pielgrzymi z kościoła i z obu
cerkwi. Każda podgrupa z cerkwi miała tabliczki, na których
wypisano po polsku i ukraińsku nazwę miejscowości i wezwanie
cerkwi. Polacy z kościoła mieli rzeźbiony krzyż, gdzie
napisano: „Sądowa Wisznia. Kościół MB. Wspom. Wiernych”.
Z tym krzyżem pielgrzymowano 7 razy, i za
każdą kolejną pielgrzymką rzeźbiono nowy rok. Rok
1992. 2. Kościół oo.Franciszkanów z Cudownym Obrazem MB
Kalwaryjskiej. Pocztówka z 1932 r.Na tym placu przed
kościołem, przy ogromnej ilości pielgrzymów odbywała
się Msz Sw z 14 na 15 sierpnia, kiedy święcono, już,
kwiaty, zioła lecznicze i jabłka. 3. Kaplica „Grób MB”.
Pocztówka z 1932 r. W czasie naszych pielgrzymek, obik drogi,
prowadzącej do tej kaplicy też stali wozy, z których
sprzedawano jedzenie: naleśniki, pierogi ruskie, jabłka, woda,
gorąca herbata i kawa. Natomiast obrazy i pamiątki z pielgrzymki można było kupić przy
uliczkach w Kalwarii Pacławskiej, prowadzących do klasztoru
Franciszkanów – Konwentualnych. A za Polski, pod kościołem w
Sądowej Wiszni odpoczywali KOMPANII z Gródka Jag. Lwowa i innych
miejscowości na wschód od miasta. Jak zapamiętali nasi wirni,
którzy przygotowywali pielgrzymom posiłki...w jednej kompanii
był ksiądz ze Lwowa, który pielgrzymował do Kalwarii
Pacławskiej 37 razy...
Na zdjęciu: 1. Rok 1992. Pielgrzymi
przechodzą przez Cedron, czyli miejscową rzekę Wiar. Jak
ktoś miał pieniędze, to mógł przejść
„suchą nogą” po prowizorycznym mostku - kładce, zrobioną z wozów, na które
położono deski. Rzeka Wiar nie jest głęboka, chociaż w
czasie opadów, byli problemy z przedostaniem się na drugi bok, do
kolejnych kaplic dróżek. Owszem, są tam i mosty, ale są w
dość dużej odległości od dróżek. 2.
Pocztówka z 1932 roku. Przejście przez Cedron.
Na zdjęciu:1. drewniany, rozkręcany krzyż, z
którym Polacy ze Sądowej Wiszn chodzili od 1992 roku na pielgrzymki
do Kalwarii Pacławskie i na spotkanie z Janem Pawłem II w Polsce i we
Lwowie. 2. Obrazek z widokiem MB Kalwaryjskiej. 3. Na Kalwarii Pacławskiej
można było sobie zrobić fotografię, którą
się pokazywało dzieciom i wnukom. Pątniczka ze Sądowej
Wiszni w 1926 roku.
Warto
zaznaczyć, że kościół w Sądowej Wiszni to
pierwsza świątynia na terenie dekanatu mościskiego nowooddana w
roku 1989 i jedna z pierwszych na terenie Archidiecezii Lwowskiej. W
dalniejszym, w kościele zrobiono generalny remont z malowaniem ścian.
Również otynkowano kościół nanowo, wymurowano mur
i kapliczki od wschodu. W kościele zrobiono dwa boczne ołtarze i nowy
konfensjonał. Również zrobiono nowy ołtarz soborowy, kazalnicę,
ławki w kościele, baldachin i inny sprzęt. 8 ławek
przywieziono z Niemczech, z zlikwidowanego kościoła. W roku 2010
ukończono budowę „Domu Zakonnego” na placu kościelnym w
którym zamieszkali oo.Franciszkanie ofm, którzy przedtem
mieszkali w niewygodnym domu na byłej ulicy „Do Młyna”.
Poświęcenie domu miało miejsce w lutym
2011 roku.
Na zdjęciu: Obecny wygląd kocioła:
boczny ołtarz „Jezusa Miłosierdnego”, widok na
kościół od strony wejścia i boczny ołtarz, w
którym jest kopia Cudownego obrazu „Swiętego Antoniego”,
który był do roku 1945 roku w bocznym, lewym ołtarzu w
naszym klasztorze oo. Franciszkanów - Reformatów. Obecnie
oryginał tego obrazu jest w Franciszkańskim kościele w Brodnicy
na północy Polski.
Na zdjęciu: widok na
kościół płn. Wschodu. Po lewej od kościoła Klasztor oo. Franciszkanów –
Reformatów, po prawej: cerkiew Spasa, cerkiew Trójcy Sw i
wieża Magistratu. Rok 2010.
Zdjęcie: widok na kościół od
cerkwi Spasa. W perspektywie, wioska Dołhomościska. Rok 2010.
Zdjęcie: widok na kościół od zachodu. W perspektywie, była ulica
Lwowska i Darmołówka. Rok 2010.
Zdjęcie: widok na
kościół od zachodu. Po
lewej: Magistrat, po prawej: cerkiew Trójcy Sw . Rok 2010
Zdjęcie: widok na
kościół od zachodu. Po
lewej: Ukraiński Dom Ludow i Rynek. Rok 2010
Zdjęcie: widok na
kościół i starą
plebanię od północy.
Rok 2004.
Zdjęcia z uroczystości w kościele w
Sądowej Wiszni.
Na zdjęciu: 1. Procesja
na „Boże Ciało”. Rok 2007. Ulica „Do Młyna”. Ze stułą – o.Florian ofm. 2. Procesja na
„Boże Ciało”. Ulica Lwowska. Rok 2008. Z monstrancją o.Kacper
ofm .
Na zdjęciach: 1.Ks
Arcybiskup Mieczysław Mokrzycki Metropolita Lwowski. „Bierzmowanie”. Rok
2009 . 2. Odpust MB Wspomożenia Wiernych. Rok 2010. Księża z
Dekanatu mościskiego. Spiewa – chór „LILIA”.
Na zdjęciu: 1. Procesja
z figurą MB dookoła kościoła. Rok 2010. 2. Dzieci z
chóru „LILIA” z dyrygentem p.Haliną Wójcicką. Odpust w
kościele. Rok 2010.
Na zdjęciu: 1.
„Boże Narodzenie” A.D.2010. 2. Szopka w kościele. Rok 2010 / 11.
|